Από τα πρώτα πράγματα που επιλέγω για τη γραφή σε ένα site, είναι το ύφος της γλώσσας. Όχι μόνο τον ενικό ή πληθυντικό, αλλά συνολικά το προφίλ. Η αυστηρότητα ή όχι της γλώσσας, η μεστότητα ή η χαριτωμένη φλυαρία, τα γενναιόδωρα επίθετα ή η οικονομία λέξεων, το πλούσιο κείμενο ή το απέριττο.

Γνωρίζοντας ότι ο μέσος (και κάτι παραπάνω) άνθρωπος δεν θα διαβάσει παρά μόνο ένα πολύ-πολύ μικρό μέρος των κειμένων μου, λαμβάνω σοβαρά υπόψη μου ότι ο ίδιος άνθρωπος θα με κρίνει, εμένα και τη δουλειά μου, τον πελάτη μου και τις υπηρεσίες του, από την πρώτη κιόλας πρόταση. Φυσικά και θα επηρεαστεί από το στήσιμο, το template, τη γραμματοσειρά, τη μίνιμαλ ή όχι δομή. Εκείνο που με νοιάζει απόλυτα είναι το κείμενό μου να είναι ο πελάτης μου. Να νιώθει σε αρμονία με τη γραφή, να είναι περήφανος για το αποτέλεσμα και κυρίως ο επισκέπτης να «διαβάζει» τον πελάτη, την εξυπηρέτηση, το προϊόν, την εμπειρία, την αξιοπιστία, την ειλικρίνειά του. Σε αυτή την περίπτωση είμαστε αυτό που φαινόμαστε. Αυτή είναι η είσοδος. Και πέρα από το αισθητικό, λειτουργικό κομμάτι μιας ιστοσελίδας, είμαστε τα κείμενα!

Κάθε λέξη, κάθε συνδυασμός όρων ακόμη κι η σειρά, η τοποθέτηση, μπορεί να αλλάξουν το νόημα και κάθε πρόταση, κείμενο, «μιλά» στον επισκέπτη μας. Του δείχνει τι είμαστε και πώς «κάνουμε δουλειά». Το ύφος της γλώσσας πέρα από το ίδιο το περιεχόμενο, είναι το πρώτο φλερτ. Δείχνει σιγουριά ή ανασφάλεια, επαγγελματικότητα ή ερασιτεχνισμό, επίπεδο ή λαϊκισμό. Καθρεφτίζει το πώς είναι δομημένες οι υπηρεσίες μας, η πυραμίδα της επιχείρησης από τον ιδιοκτήτη και κάτω.

Όσο κι αν μια επιχείρηση με πολύ υψηλό prestige επιθυμεί την αυστηρή γλώσσα, την ξύλινη, απρόσωπη, σφιχτή, αποστασιοποιημένη, δεν θα πρέπει να ξεχνά ότι αυτό το «μήνυμα» θα περάσει στον πελάτη. Αυτή η επιλογή γλώσσας δεν σημαίνει κατ’ανάγκη ότι η επιχείρηση ξέρει τι κάνει ή ότι το κάνει καλά. Δείχνει «απλώς και μόνο» ένα corporate προφίλ. Αυτό είναι όλο. Και το καθιστά συχνά ακόμη πιο δύσκολο, ο εν δυνάμει πελάτης να «διαβάσει» την επιχείρηση, να την εμπιστευτεί, να προχωρήσει και να επικοινωνήσει. Διότι πρώτη η επιχείρηση έχει ξεκόψει αυτή την αμεσότητα ή διάθεση προς τούτη την κατεύθυνση!

Θα μου πεις, μα περιμένεις μια τράπεζα για παράδειγμα να ζωγραφίσει μπρος στους πελάτες της ροζ ελεφαντάκια και να τους μιλά «χαλαρά»; Έχει να διατηρήσει μια σοβαρότητα εκ φύσεως. Η δική μου ερώτηση είναι η εξής: Τότε γιατί η εν λόγω τράπεζα όταν απευθύνεται στη διαφημιστική απαιτεί κάτι δημιουργικό, κάτι έξυπνο, πρωτότυπο, εύπεπτο, ελκυστικό και σίγουρα διόλου ξύλινο; Γιατί προφανώς δεν αγνοεί το ότι για να έρθει ο πελάτης στο υποκατάστημα ή να πάρει τηλέφωνο, πρέπει πρώτα να του έχει γίνει το «κλικ». Αφού περάσει την είσοδό μας ο χρήστης, τότε ναι, θα τον στολίσει με ξύλινη, αποχρωματισμένη σαντιγί ο υπάλληλος της τράπεζας.

Σε κάθε περίπτωση, το παιχνίδι μοιράζεται στο 50%-50%. Παίζει ρόλο η επιχείρηση και με τι καταπιάνεται. Είναι τράπεζα, μεταφραστικό γραφείο, κτηματομεσιτικό, είναι κατάστημα υποδημάτων, φυτώριο, σούπερ μάρκετ, είναι εστιατόριο, ξενοδοχείο, γραφείο ενοικιάσεως αυτοκινήτων; Παίζει ρόλο όμως και το είδος του πελάτη που χρειάζεται η συγκεκριμένη επιχείρηση. Το κείμενο οφείλει να αντανακλά την εταιρεία, όμως απευθύνεται πρωτίστως στον πελάτη· τον πελάτη που επιθυμεί να προσελκύσει. Άρα το κείμενο το γράφεις για σένα και τον χρήστη. Δεν είναι σκιάχτρο για να διώχνει τα πουλιά, μα γλειφιτζούρι με έντονη γεύση που κολλά!

(Πηγή φωτογραφίας: chiaroescuro.deviantart.com)