Ναι, λοιπόν, υπάρχει κι αυτή η κατηγορία πελατών. Είναι εκείνοι οι υποψήφιοι (που παραμένουν πάντα υποψήφιοι) πελάτες, που θυμούνται πάντοτε μέσα στο Σαββατοκύριακο ότι χρειάζονται μια συγκεκριμένη εργασία ε-πει-γόν-τως. Και φυσικά, ποτέ δε γίνεται η δουλειά. Γιατί απλούστατα είτε ο πελάτης δεν το έχει πάρει απόφαση, είτε δεν σοβαρολογεί, είτε δεν αντιμετωπίζει εσένα, τον επαγγελματία κειμενογράφο, με σεβασμό και βαρύτητα. Γι’αυτό και σου χτυπά την πόρτα μέσα στο Σουκού. Εκεί καταλήγω εγώ.

Τελικά αξίζουμε τους πελάτες που έχουμε!

Και προσωπικά, πέραν από απειροελάχιστες περιπτώσεις (π.χ. απομαγνητοφώνησης), δε νομίζω ότι έχω «κλείσει» τελικά ποτέ πελάτη το διήμερο. Και πλέον μου φαίνεται και λιγάκι αστεία ή επιπόλαιη η αντιμετώπιση του «έλα μωρέ, τώρα το θυμήθηκα, τώρα το χρειάστηκα, τώρα ευκαίρησα να ασχοληθώ».

Νομίζω ότι τελικά αξίζουμε τους πελάτες που έχουμε. Αναλόγως το στιλάκι, το πόσο σοβαρά παίρνεις εσύ ως επαγγελματίας τον εαυτό σου και τη δουλειά σου, τι περιθώρια αμφισβήτησης αφήνεις, αντίστοιχα τέτοιους πελάτες θα προσελκύσεις. Νομίζω ότι μετά από τόσα χρόνια, ναι, αυτό μου βγάζει νόημα. Κι οι «πελάτες του Σ/Κ» μένουν ένα ερωτηματικό… Μέχρι να γίνουν οι πελάτες εκείνοι, που θα βρουν χρόνο τις καθημερινές, θα κάνουν την έρευνά τους για το τι υπάρχει εκεί έξω, θα επικοινωνήσουν μαζί σου μέρα, με καθαρό μυαλό και συγκέντρωση, θα το σκεφτούν, θα το διασταυρώσουν και θα το αποφασίσουν. Ναι.

(Πηγή Φωτογραφίας: rui-ricardo.deviantart.com)