Θυμάμαι ακόμη την πρώτη φορά που ανακάλυψα από σπόντα τα κείμενά μου -αυτούσια μάλιστα- σε άλλο σάιτ. Έκτοτε, τα κείμενά μου, εκείνα που συστήνουν τον διαδικτυογράφο σε κάθε ενδιαφερόμενο, υποψήφιο πελάτη, κλάπηκαν ξανά και ξανά, σε σημείο μάλιστα να χρησιμοποιείται ως έχει ακόμα και η λέξη «διαδικτυογράφος» στις αράδες. Τρελό ε; Είδα ακόμη και τις θεματικές κατηγορίες να χρησιμοποιούνται αυτούσιες κι αναρωτήθηκα: Μα καλά, πουλάς υπηρεσίες κειμενογραφίας, και δεν μπαίνεις καν στον κόπο να γράψεις τα κείμενά σου εσύ ο ίδιος;

Κάπου εκεί τίθεται το πολύ λεπτό ζήτημα της «ανοιχτότητας» όπως τυγχάνει να είναι ο όρος στα Ελληνικά, αυτού που οι coders ονομάζουν open source και στα κείμενα δεν μπορεί να έχει παρόμοια εφαρμογή.

Η δημοσιογραφική δεοντολογία και κυρίως, η συναδελφική αλληλεγγύη –αν υπάρχει- επιτάσσουν το σεβασμό απέναντι στην ξένη πνευματική ιδιοκτησία, φυσικά την αναφορά της πηγής και, εάν πρέπει να χρησιμοποιήσεις τις πληροφορίες του άλλου, τουλάχιστον κάντο σωστά: κάνε τέτοιο rewriting ώστε να πάρεις το πρωτόλειο κείμενο και να το κάνεις ακόμη καλύτερο. Αν είσαι μάγκας!

Εφόσον τα κείμενά σου, η ιδέα σου, η έμπνευσή σου, το δημιούργημά σου ποστάρεται εκεί έξω, παύει να σου ανήκει 100%…

Ξεκινάς λοιπόν με το δεδομένο, ότι εφόσον τα κείμενά σου, η ιδέα σου, η έμπνευσή σου, το δημιούργημά σου ποστάρεται εκεί έξω, παύει να σου ανήκει και μπορεί να μετουσιωθεί, να αλλοιωθεί, να αλλάξει. Μέχρι εδώ καλά και μόνο έτσι έχει για μένα εφαρμογή ο Ψηφιακός Ακτιβισμός στον κλάδο της Κειμενογραφίας. Όχι όμως, τούτο το δικό σου υλικό να το καρπωθεί άλλος ή να πλασαριστεί ως άλλου.

Με αυτή την έννοια, λοιπόν, το digital activism στο πλαίσιο του copywriting και της παραγωγής λεκτικού, γραπτού και πνευματικού περιεχομένου, είναι μια υπόθεση αμοιβαία, που στην τελική υποδηλώνει και το πόσο επαγγελματίες είναι οι άμεσα εμπλεκόμενοι και πόσο αυστηροί με τον εαυτό τους.

(Πηγή Φωτογραφίας: illustrator, Tango2010)