Ο κόσμος αλλάζει. Επαγγέλματα κι ειδικότητες συγχωνεύονται, συν-συνδυάζονται, χαμαιλεοποιούνται. Πολλοί δημοσιογράφοι που μείναν άνεργοι στην Ελλάδα ή παραγκωνίστηκαν, ψάχτηκαν κι αυτονομήθηκαν ή ξεκίνησαν δικά τους projects κι άλλου τύπου συνεργασίες. Καλά κάναν – καλά κάνατε!

Το πρόβλημα έγκειται όταν κανείς αντί να ακούσει το ένστικτό του ή να κάνει έστω και μια άκομψη έρευνα αγοράς, προβαίνει σε ευφάνταστες πρωτοβουλίες απλώς και μόνο επειδή «πατά» σε ξένους κλάδους· αυτόν των μεταφραστών. Οι επαγγελματίες μεταφραστές είθισται να χρεώνουν βάσει όγκου λέξεων. Και είναι λογικό, αφού έχουν έτοιμο το κείμενο πάνω στο οποίο θα «πατήσουν» και θα δουλέψουν. Δεν καλούνται να δημιουργήσουν πάνω σε λευκό καμβά. Έχουν ήδη στα χέρια τους έναν μπούσουλα που τους δίνει και μια εικόνα για το χρόνο που θα ασχοληθούν με το εκάστοτε έργο.

Είναι παράλογο να χρεώνεις με βάση το πόσο μελάνι ξοδεύεις…

Το ακριβώς αντίθετο (!) συμβαίνει με τον επαγγελματία κειμενογράφο. Καλείσαι να δημιουργήσεις από το μηδέν, να ψυχανεμιστείς, να εκμαιεύσεις, να αντιληφθείς και αποτυπώσεις όσα έχει στο μυαλό του ο πελάτης για το προϊόν του. Αυτό το υλικό που υπάρχει «εδώ πάνω» σε σχεδόν άυλη μορφή, εσύ πρέπει να το βάλεις σε λέξεις, έννοιες, μάρκετινγκ concept και πλάνο με πειθώ, σιγουριά, σα να το κατέχεις!

Συνεπώς θεωρώ παράλογο, το να χρεώνει ένας επαγγελματίας κειμενογράφος -ο ίδιος που σκαρφίζεται, πλάθει, συγκροτεί κείμενα- με βάση τις λέξεις (ήτοι το πόσο μελάνι θα ξοδέψει) και όχι βασισμένος στο τρίπτυχο όγκος-βαρύτητα-deadline. Είναι δε αβάσιμο, αφού πάνω στην ίδια λογική, η χρέωση ή το budget του πελάτη σού υπαγορεύουν πόσες λέξεις θα δώσεις και τελικά πόσο καλά, πειστικά κι ολοκληρωμένα θα εκφραστείς. Big no-no, guyz!

(Πηγή φωτογραφίας: bsign.deviantart.com)

(διάβασε κι αυτό το σχετικό άρθρο: Να χρεώσω βάσει όγκου, χρόνου, βαθμού δυσκολίας; Οι γνώμες διίστανται.)