Συνηθίζω, όταν αναλαμβάνω να γράψω μικρότερης έκτασης κείμενα (όπως δελτία Τύπου ή newsletters), να προτείνω στον πελάτη 2 στιλ, εκ διαμέτρου αντίθετα. Αυτό μου δίνει την ελευθερία να εκφράσω μία πιο χαλαρή, παιχνιδιάρικη διάθεση κι αμέσως μετά, μια πιο σφιχτή κι εταιρική. Τα δύο αυτά άκρα όχι μόνο εξυπηρετούν την προσωπική μου εκτόνωση -η οποία, υποθέτω, αφορά μόνο εμένα- αλλά δίνουν επιλογή στον πελάτη και του δείχνουν 2 τελείως διαφορετικές οδούς που -πολύ πιθανόν- δεν είχε καν φανταστεί.

Αυτό, με τη σειρά του, μπορεί να κρύβει την ευχάριστη έκπληξη, ο πελάτης να εμπιστευτεί την πιο χαλαρή γραφή, γενικότερα για το κειμενογραφικό content του. Ξεκαθαρίζει όμως και τα πράγματα μέσα του, τα οποία συχνά είναι ακόμη ρευστά, αφού υπάρχουν σε θεωρητικό επίπεδο και όχι πρακτικά, γραμμένα κάπου.

Εμείς οι κειμενογράφοι ή δημοσιογράφοι, ξέρουμε πολύ καλά τι έχουμε στο μυαλό μας ή πώς θα αποτυπωθεί αυτό που συζητάμε με τον πελάτη μας. Εκείνος, όμως, συχνά όχι. Κι είναι απολύτως φυσιολογικό.

Εμείς οι κειμενογράφοι ή δημοσιογράφοι, ξέρουμε πολύ καλά τι έχουμε στο μυαλό μας… Ο πελάτης, συχνά όχι.

Ο πελάτης, μέχρι την ώρα που θα ανοίξει την κουβέντα μαζί μας, βασίζεται σε πληροφορίες που έχει λάβει από γνωστούς, σε περιεχόμενο (εικόνα και κείμενο)  ανταγωνιστή, σε κάτι που έχει λιγάκι αόριστα στο μυαλό του και θεωρεί ότι θα προσδώσει σοβαρότητα κι αξιοπιστία στην επιχείρηση και το προϊόν του. Μονάχα όταν πραγματικά δει την Α και Β επιλογή, μπροστά του, γραμμένη για εκείνον, θα αντιληφθεί πόσο ρεαλιστική είναι η στιγμή κι ότι έχει τη δυνατότητα να διαλέξει ή ακόμη και να συνδυάσει.

Ευτυχώς στον κόσμο της κειμενογραφίας, το ταμπλώ δεν είναι ασπρόμαυρο σαν το σκάκι. Μπορείς να ελιχθείς, να πειραματιστείς, να συνδυάσεις, να αλλάξεις, να προκαλέσεις, να διαμορφώσεις, να αποτυπώσεις, να μοιραστείς, να εκφράσεις… Γιατί ευτυχώς, αυτή η δημιουργική-εκφραστική δημοκρατία είναι πολυμορφική, τολμηρή κι ευφυής. Κι όταν βρίσκει αποδέκτες είναι υπέροχο!

(Πηγή φωτογραφίας: TchaikovskyCF.deviantart.com)