Χρόνιο Στρες το οποίο απορρυθμίζει το ανοσοποιητικό σύστημα, το Σύνδρομο της Αυτοθυσίας (“Sacrifice Syndrome”), Κόπωση από υπερφόρτωση Ενσυναίσθησης (“Compassion Fatigue”) και… «καμένοι» CEOs, είναι συχνά ο απολογισμός της καριέρας ενός επαγγελματία ηγέτη. Οι ευθύνες, το άγχος, η πιεστική καθημερινότητα, το μεγάλο σε αριθμό προσωπικό, η λήψη αποφάσεων, η επιτακτική ανάγκη για ακεραιότητα, ψυχραιμία, ενσυναίσθηση και αυτοδιαχείριση είναι συστατικά που επιβαρύνουν τόσο τη σωματική όσο και την ψυχική και συναισθηματική υγεία ενός αρχηγού.

Αν είσαι γονιός, με τα χρόνια θα νιώσεις πως έχεις κουραστεί και χρειάζεσαι ένα μεγάλο διάλειμμα για τον εαυτό σου. Αν είσαι δάσκαλος, θα αισθανθείς πως πρέπει να αφιερώσεις χρόνο και στη δική σου οικογένεια, αφήνοντας για λίγο πίσω τα προβλήματα των μαθητών σου. Αν είσαι στέλεχος επιχείρησης, θα έρθει εκείνη η στιγμή που θα θελήσεις να δώσεις γκάζι και στην προσωπική σου ζωή, μακριά από τα «πρέπει» και το άψογό σου «φαίνεσθαι». Να πετάξεις τα τακούνια και τα ψεύτικα νύχια ή τις σφιχτές γραβάτες και τα βαριά σακάκια.

Κάποια στιγμή, οι καριερίστες «καίγονται». Κουράζονται. Βαραίνουν. Και παύουν να αποδίδουν, να εμπνέουν, να είναι παρόντες στα καθημερινά, δύσκολα καθήκοντα.

Ο κανόνας λέει πως κάθε 7 χρόνια (+/-2) περνάμε μία φάση είτε ενθουσιασμού κι ανανέωσης είτε απογοήτευσης και τέλματος. Και πέραν από την μεταβατική περίοδο που ζούμε, εκεί γύρω στα 30, παραμονεύει η κρίση της μέσης ηλικίας κι αργότερα οι μετέπειτα δεκαετίες της ζωής μας. Άλλοτε παλεύουμε με τα χρόνια που φεύγουν κι άλλοτε με όλα αυτά τα «τρόπαια» που βάλαμε ως στόχους να πετύχουμε έως τα 30, έως τα 35, ως τα 40…

Η «ασθένεια των CEOs» (CEO disease) δεν διαφέρει και πολύ. Απλώς είναι όλα αυτά μαζί. Έχοντας ζήσει σε άλλα επίπεδα, με άλλη χλιδή, πολυτέλειες, παχυλούς μισθούς και υπέρογκα μπόνους, ταξίδια, γνωριμίες, απαιτήσεις, υπαλλήλους που δεν τολμούν να ορθώσουν ανάστημα ούτε και να φέρουν αντίρρηση, κάπου εκεί ένας CEO νιώθει λιγάκι σαν μικρός θεός. Στον δικό του κόσμο. Με τη δική του «αυλή». Και κάπου εκεί είναι που παύει και επίσημα η επιχείρηση στην οποία είναι CEO να αποδίδει, να αποφέρει, να λειτουργεί καν σωστά από τα μέσα προς τα έξω, από τα πάνω προς τα κάτω.

Και τότε το διάλειμμα, η ανανέωση, η αλλαγή οπτικής και τακτικής, η επανατοποθέτηση βάσεων, αρχών και «θέλω» γίνεται επιτακτική. Κάθε πράγμα έρχεται με το αντίτιμό του. Κι ευτυχώς η Συναισθηματική Νοημοσύνη με τις δικές της «επιταγές» έρχεται καλπάζοντας για να φέρει μία νέα, πιο διαφανή ισορροπία ανάμεσα στις σχέσεις εργαζόμενων και προϊσταμένων, ανάμεσα στις εταιρείες και την πελατεία τους.

(Πηγή Φωτογραφίας: badcciintra.deviantart.com)